Guatape

Tja, we hadden er nog geen last van gehad, maar op de dag dat we naar Guatap'e zouden gaan. Voelde ik me in de ochtend niet fit. flinke buikpijn dus we zijn na overleg maar laat gaan ontbijten en hebben een deel van de morgen op de hotel kamer liggen rusten.
Vervolgens begon de medicatie die ik bij me had! (Lang leve mijn medicatietasje!!) te werken en voelde ik me goed genoeg om toch te gaan. Ricardo (ik verzin het ECHT niet!!) was onze chauffeur van die dag en gaf aan dat ik het gewoon moest zeggen als ik wilde stoppen... Eerst even langseen voetbal club, niet het stadion van National maar van Medellin. Niet dat er wat te zien was, maar Ron vond het toch wel weer interessant. Er moest natuurlijk een voetbal shirt en vest gekocht worden. Voor die andere Ricardo, moest er een sjaal aangeschaft worden, en hoppa weer de auto in. Heerlijk misselijk worden van de berg weggetjes en ondanks dat toch genieten van het uitzicht.
Eindelijk was daar Guatap'e. Eindelijk souvenirs winkeltjes waar ik kan snuffelen. Gautap'e is een grote rots waar je op kan. Kost je wat Colombiaanse pesos, en dan mag je 750 trappen lopen om nog iets verder te kijken dan je neus lang is. Ik sloeg over, Ron dacht dat het 350 trappen waren, maar toen ie 750 hoorde sloeg ie steil achterover. Dus ons beide niet gezien.
Ricardo hadden we verteld dat we onze jaarlijkse traditie van het kopen van een mooi kleed in ere wilde houden, maar dat er in Colombia niets te koop was. Die ging navraag doen, en voor ik het wist zat ik bij een nonnetje thuis te kijken naar kleden die zij gemaakt had. Het ene lelijke kleed naar het andere kwam tevoorschijn, dus niets voor mij... en dus zijn we na even gekletst te hebben weer verder gegaan. We hebben haar wat eld gegeven zodat ze het in de pot kon doen van de gemeenschap. Ze vertelde namelijk dat de guerilla er lang de baas is geweest en veel mensen daar de dupe van waren. Ze was nu er rust in het gebied was, bezig de arme weer te helpen opbouwen. Het leek de goede doelen loterij wel, alleen dan zonder Gaston!

Toen de auto weer in. Jazei Ricardo, er zit hier achter de berg nog Guerilla. De non zei van niet maar volgens hem zat er wel degelijk nog genoeg gespuis in de jungle. Maar zei die hier boven op de berg heb je een prachtig uitkijk punt.... Ik was niet helemaal op mijn gemak in het guerilla gebied maar zolang ik in de auto zou blijven zitten, was er niet veel aan de hand.
Gelukkig bleek het al snel zo mistig te zijn dat we terug moesten.
Toen een hapje gegeten en het familie verhaar van Ricardo kregen we te horen. Zijn ouders, broers en zussen zijn in Miami. Gevlucht voor Pablo Escobar, en een gedeelte van zijn familie is door het drugskartel vermoord.
Weer even met de neus op de feiten....

Vervolgens vertelde hij dat hij een beagle had, hij was 2 maanden geleden weggelopen en een paar dagen terug had hij hem dood gevonden. Ron liet hem een foto van Siena zien en de tranen sprongen bij hem in de ogen. Maar hij bleef erna kijken.

Aangezien Ricardo aleen dienst had gedraaid van 17 uur, zou zijn baas ons bij het restaurant oppikken. Dat gebeurde, kon Ricardo gewoon naar huis. En hadden wij de eer om weer te genieten van een formule 1 race. Gelukkig waren we er zo, en konden we gaan slapen. morgen vertrekken we naar Cartegena!