Daar zitten we dan

Vanuit een warm Madrid, het eerste bericht.
De reis verliep goed. De file rond Dusseldorf hadden we op gerekend en dus waren we nog steeds op tijd op de luchthaven.
De rij bij het inchecken was zo lang als de vertrek hal.
Er was in geen velde of wegen een Starbucks en toen ik er eindelijk een hadden gevonden leek het of ik in moest checken.
Leek het, want de gate was veranderd in de 30 minuten die we bij de douane kwijt waren.

Toch een kop koffie gehaald. Naar de andere gate en vervolgens Lisa uit de wagen zodat we die in konden checken om het toestel in te gaan.
Lisa vond het maar vreemd.
Er gebeurde van alles en je zag haar worstelen met of ze het leuk vond.
Nou vooruit een lachje. ...
Liedjes gezongen met haar en terwijl ik dat deed keek iedereen me raar aan.
We hadden samen de grootste lol en heel even vergat Lisa dat ze het maar raar vond.
Na een uur viel ze in slaap.
Ruim voor de landing weer wakker maar het slaapje deed haar goed.

Vliegtuig uit en koffers halen.
Ken je dat liedje van de 10 kleine tuinkabouters? Dit waren 3 tuinkabouters, 1 werd door Iberia niet goed ingecheckt en dus waren het er maar 2.
Ik tel voor het gemak de buggy even niet mee.

Das pech koffer weg....
Dus de rij in voor de aangifte. Bleek dat we het nummer van de buggy hadden gegeven. Want we hadden maar 3 stickers gekregen van onze Dusseldorfse Iberia typmiep.

Lisa had honger, was moe en was er klaar mee. Naar het hotel!
Geen kinderzitje in de taxi.
Correctie hij lag er los in... dus maar op schoot hangen en daarna inchecken.
Na even gerust te hebben ging het wel weer met haar. Ron ondertussen naar de receptie terug. En uitgelegd dat het doorgegeven nummer van de sticker niet correspondendeerde met de zoek geraakte tas....

Nu maar hopen op een wonder, en morgen shoppen, hè bah vervelend!
Los ballos!